قـلّۀ مـاه مبارک، لَیـلـةُ الـقَـدرِ نـبـی است           فاتحِ قلّه یـقـیـناً، لَیـلـةُ الـبَـدرِ عـلـی است

روح و جانِ لیلةُ القدرِ نبی هم، فاطمه ست           علت پیروزیِ بـدرِ عـلی هم، فاطمه ست

این شب بدرِ علی، این باده، جام کوثر است           ذکر زهرا، یا امیرَالمؤمنین یا حیدر است

چیست طوفانی که آمد در شب بدرِ علی           این همان ذکری که شد ذکرِ شب قدر علی

ذکر یا زهـرا و یا حـیـدر به لبهای مَلک           چون نسیمی می‌وَزد از اهلِ جنت بر فلک

اَصلُها ثابت حکایت کرد، ریشه با علیست           بدر ثابت کرد، نصرت چون همیشه با علیست

چون علی را دید، پیغمبر به دوشش، مَشکها           همچو باران ریخت، از شوقش، به رویَش، اشکها

یادم آمد روضه‌ای، از اشکِ ساقیِ حسین           مشکِ ساقیِ پیـمبر، مشکِ ساقـیِ حسین

نصرت حـیـدر کجـا و نـیـنوا، عـباس، آه           بَـدریـون سـیـراب اما کـربلا، عـباس، آه

کودکان در خیمه میگویند ساقی! اَلعطش           بهر اصغر آب میجویند، ساقی! اَلعـطش

تشنه لب طفل رباب و وای از قحطیِ آب           آب، نایاب و عتاب و وای از قحطیِ آب

چشمِ سـالار حرم را دور دیدند، کوفـیان           پس بساط بغضِ خود را جور دیدند، کوفیان

بغـضِ روز بدر آمد، دستها سیـلی شدند           کـیـنۀ دیریـنه آمد، چـهـره‌ها نـیـلی شدند